Epilog

Siedzisz na niewygodnym krześle w jednej z lepszych poznańskich restauracji ubrana w najbardziej elegancką sukienkę jaką udało ci się znaleźć. Twoje nogi pulsują próbując wytrzymać kolejne minuty w szpilkach tak wysokich, że nie masz prawa w nich stać prosto. Rozglądasz się wokół siebie szukając chociaż jednej dobrze znanej sylwetki pośród tłumu tych poważnych i dostojnych gości. Wykręcasz palce po raz kolejny odsyłając kelnera zdenerwowanym uśmiechem. Wyglądasz przez szybę i naprawdę masz ochotę skakać z radości, gdy dostrzegasz parkujące czarne BMW i wychodzącego z samochodu Darka.

– Przepraszam, ale trener mnie przytrzymał – mówi zdyszany muskając wargami twój policzek i zajmując miejsce. Przyglądasz mu się z nieukrywaną fascynacją, tak bardzo za nim tęskniłaś. Przez ostatni miesiąc pomagałaś mamie w prowadzeniu fundacji oraz załatwiałaś sprawy związane ze zmianą uczelni. Chciałaś zacząć jeszcze raz, w Poznaniu. – Mam coś na twarzy?

Śmiejesz się kręcąc przecząco głową. Nie możesz oderwać wzroku od rozbieganego wzroku jego brązowych tęczówek, które uważnie obserwują każdy twój ruch. Wpatrujesz się w jego delikatny, ale pełen dezorientacji uśmiech, którym obdarza cię od dłuższej chwili. Nie możesz się nim nacieszyć, chociaż wiesz, że teraz już wszystko będzie proste.

– Nie mogę uwierzyć w to, że wszystko się układa. – piłkarz chwyta twoją dłoń ściskając ją mocno, jakby chciał dać ci kolejną obietnicę, którą spełni każdego dnia. Nie mogłaś wymarzyć sobie innej przyszłości, nawet nie liczyłaś na takie zakończenie.

Szczęście wypełnia twoje ciało za każdym razem, gdy on jest blisko i nie musisz się tego bać. Wiesz, że on cię nie zrani, ufasz mu do granic własnych sił i wierzysz, że to jest tym jedynym. Bardzo bałaś się, że to pryśnie po kilku tygodniach, jednak na godziny na godzinę było tylko lepiej. Jego oczy, splecione dłonie, smak pocałunków – to wszystko było tak bardzo nierealne. Wiesz, że nie zawsze będzie różowo, ale chcesz trzaskać talerzami, chcesz się z nim kłócić, a potem godzić. Pragniesz spędzać z nim każdą wolną sekundę, dzielić się z nim porażkami i opijać sukcesy. Chcesz mieć z nim psa, kota, królika i wszystko inne.

– Jagoda – jego głos sprowadza cię na ziemię, więc unosisz brwi na znak, że go słuchasz. – Dziś jest to jutro, którego bałem się wczoraj od jakiś czterech miesięcy. Po prostu nawet nie wiem od czego mam zacząć, bo nie chcę się ośmieszyć.

–  Jak mógłbyś się ośmieszyć? To ja byłam bliska ośmieszenia, gdy przyjechałam do Gdyni. – stwierdzasz zagryzając wargę, aby pozbyć się metalicznego smaku strachu, który pochłania twoje organy kawałek po kawałku. – Darek? Wszystko w porządku?

Formela zaprzecza ruchem głowy wstając z miejsca i podchodząc do ciebie. Wpatrujesz się w niego czując jak przez oczami przelatują ci miliony zdarzeń, sytuacji i wydarzeń, które kiedyś miały miejsce. Chwyta twoją dłoń klękając na ciemnej posadzce, a twoje oczy robią się coraz większe, aby zaraz zajść łzami.

– Nic nie jest w porządku, odkąd jesteś ze mną – jest znacznie lepiej, Jagoda. Długo się na to zbierałem i nawet nie wiesz jak bardzo moja mowa nie wyszła. Wiesz, co jest najzabawniejsze? Pierwszy raz miałem ochotę to zrobić bardzo dawno temu. – uśmiechasz się słuchając jak szczere są jego słowa. – Ale wiem, że nie mogłem dłużej czekać. Zrozumiem wszystko, ale proszę nie odmawiaj mi przy tych wszystkich ludziach. – mówi rozglądając się po śmiejących się z jego słów klientach restauracji. – Wyjdziesz za mnie?

Nie jesteś w stanie opanować serca obijającego mostek w przyspieszonej walce ani rozemocjonowanego, drżącego ciała. Kiwasz głową czując, że teraz już wszystko będzie dobrze. Wpijasz się mu w usta i wszystko przestaje się liczyć: ludzie, to, co było. Liczy się to, że wasza bajka ma szczęśliwe zakończenie.

 

 Koniec.

♥

coś, co właśnie się kończy.

ale nie mogę was tak zostawić z tym jednym zdaniem. dziękuję za każdy komentarz, za każdą osóbkę, która tutaj było. to opowiadanie jest dla mnie wyjątkowe, ponieważ sprawiło, że coś się zmieniło. poznałam wspaniałe osoby ♥

takie podziękowania, ponieważ każda z osób, które komentowały sprawiła, że to opowiadanie wygląda tak, a nie inaczej.